Ruim een half jaar geleden zat ik in mijn luie stoel. Ik las een boek over spiritualiteit. Het was winter, ik was moe en
ik vroeg me krampachtig af hoe ik mijn innerlijke rust kon hervinden. Een foto in het boek toonde een wit veertje.
“Engelen laten vaak een witte veer achter als visitekaartje,” stond erbij. Tja, wat moest ik daar nu van denken?
Ik sloot mijn ogen en begon te mediteren. Hooguit tien minuten. Genoeg om al een kleine glimp van innerlijke rust
te ervaren. Diezelfde avond bracht een lieve bekende een witte veer voor me mee, een mooi, klein, wit veertje.
Nog nooit van iemand mogen ontvangen.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Toeval…?! Ja, zo zouden genoeg mensen het bestempelen. Hoe dan ook. Het gaat er
niet om toeval of niet. Het gaat erom dat jij zelf durft te vertrouwen op jouw ervaringen, jouw gevoelens, jouw intuïtie,
de boodschappen die jij doorkrijgt. Ook al zijn die onverklaarbaar. Ik mediteer weer dagelijks.
Vorige week liep ik naar het huis van een vriendin. Onderweg vroeg ik mij af of alles goed zou zijn met mijn vader.
Een domme vraag zullen de meesten zeggen omdat hij immers dood was, maar daar opeens vlak voor de ingang van
haar tuinhekje lag een mooie glanzende veer. En verderop nog een mooi donsveertje…Ik ben sinds die dag verzot op
witte veertjes, dat zul je begrijpen.
Het zijn prachtige boodschappen van het universum:
Het is goed zoals het is. Niemand is alleen. Er is nog zoveel moois dat je niet kunt zien. Stel je er maar gewoon voor open.
Dúrf te vertrouwen op deze signalen.
En als je dat doet, komt die innerlijke rust ook een stuk sneller.
Warme hartegroet
Corrie